Laten we beginnen met een favoriet. David Lebovitz is een Amerikaanse chef die al jaren in Parijs woont en over zijn culinaire avonturen daar een bijzonder fijne, uitgebreide en gevarieerde blog over bijhoudt en hele fijne kookboeken schrijft. Het is een blog waar ik mensen naar verwijs als ze een goed recept zoeken, omdat ik er nog nooit een misser ben tegengekomen. Sterker nog, een paar van mijn meest gebakken taarten komen daar vandaan, zoals de Meest Fantastische Chocoladetaart Ooit, uiteraard gebakken in een fantastische taartbodem, ook geweldig voor deze delicate citroentaart. Toen dit boek uitkwam heb ik dan ook geen minuut getwijfeld en het gekocht. Inmiddels heb ik me er ook al een heel eind doorheen gekookt, en, (dit is echt uitzonderlijk) heb meerdere recepten meerdere keren gemaakt. Een daarvan kan je hier al vinden, dat is namelijk de Prei met Vinaigrette. Andere juweeltjes zijn de Linzensalade met Geitenkaas als ultieme werklunch-koelkastvoorraad, de Kip met Mosterd (en veel ook), en de Chicken Lady Chicken. Ok, die laatste niet helemaal volgens recept want ik bedenk zelden een kip een dag van te voren te marineren en ik had ook al geen zin de kip te vlinderen en onder een baksteen te bakken, maar de marinade is fantastisch. En heb ik jou al proberen over te halen naar het geloof in Sperzibonen met Slakkensaus? (Zonder slakken, maar met veel knoflook). Nou ja, je snapt het, ik ben stiekem een beetje op David (en zijn recepten).
David Lebovitz schrijft uiterst helder, zijn recepten kloppen, de ingrediënten zijn eigenlijk in iedere stad wel te verkrijgen en indien dat toch lastig is geeft hij een andere suggestie, en de ingrediëntenlijst is nooit nodeloos lang. Daarnaast is de complexiteit van de gerechten heel goed te doen. Prima boek om uit de kast te pakken om 18:00 op zaterdag als je nog voor 20:00 iets op tafel wilt hebben staan en je moet nog boodschappen doen. Dat is tenminste hoe ik dat meet, bij gebrek aan betere standaarden.
David schrijft behalve goede recepten ook hele fijne stukjes tekst erbij, dus het is ook nog eens een boek wat je gezellig mee naar bed kunt nemen. Of is dat niet een ding bij jou thuis?
Omdat ik toch al een totaal vooroordeel over dit boek heb, bedacht dat het een uitstekend boek was om lekker objectief met deze serie te beginnen.
Shakshuka
Eigenlijk een Noord Afrikaans ontbijtgerecht, maar hier een prima vegetarische lunch of avondeten. We zijn hier *kuch* nog steeds een beetje bezig met een paar kilo’s te bevechten, dus dit leek een uitstekende optie gezien de bulk van groenten komt (en wijn heeft geen calorieën op oneven dagen.). Het was met brood erbij voldoende voor drie volwassenen met gemiddelde trek.
David heeft dit recept op zijn eigen blog staan. Heb ik me eraan gehouden? Ja, al heb ik er stiekem een rode paprika eraan toegevoegd. Omdat het februari is (en omdat ik lui ben) heb ik de ingeblikte tomaten verkozen boven de kilo verse.
Maakbaarheid:
Heel goed. Eigenlijk is dit natuurlijk iets in de categorie ‘prutje’, en dat is vaak zeer bevredigend eten. Enige wat niet heel vlekkeloos ging was het maken van een kuiltje in de saus om daar een ei in te laten drijven. Misschien was mijn saus nog niet ingedikt genoeg, misschien was de pan niet groot genoeg, ik weet het niet. Alle ingrediënten zijn bij de supermarkt te verkrijgen.
Smaak:
Zeer bevredigend. Wel pittig, maar daar kan je zelf natuurlijk nog aan prutsen door minder peper toe te voegen, maar hier waarderen we het. Wel weet ik niet of ik alles heb geproefd omdat ik bij de eerste hap de blaren in mijn mond had staan omdat hete saus heel heet is.
Ontvangst:
Beide tafelgenoten, Vriendlief en Huisvriend, waren volgens mij erg tevreden.
Bietenhummus
Eigenlijk ben ik een beetje een hummuspurist. Al dat gedoe met pompoen en malle smaakjes, doe maar niet ofzo. Maar goed, dit is hummus van David, dus laten we het proberen. Plus, ik had nog bietjes in de koelkast dus ik hoefde ook niet alles nog te jagen en verzamelen.
Ja, je verwacht het dus niet omdat er in het boek geen plaatje bij staat, maar het is dus ROZE. En niet zo’n beetje ook, al is, toegegeven, bovenstaande foto wel nog extremer dan in het echt.
Recept:
Pureer alles in een blender glad: 340 gram gare, in blokjes gesneden bietjes met een klein blikje kikkerwten (130 gram uitlekgewicht), 60 ml citroensap, 90 gram tahini, 2 geperste tenen knoflook, 2 theelepels zout, een flinke snuf cayennepeper en 1,5 eetlepel granaatappelsiroop. Proef en maak op smaak met extra citroen indien nodig.
Maakbaarheid:
Ja, het is een kwestie van pureren, dus daar kan weinig fout aan gaan. Tenzij je net als hier een botte keukenmachinemessen hebt, maar door het geheel in de blender te gieten kwam het toch nog goed. Er zit wel een kleine maar in de ingrediëntenlijst: er moet granaatappelsiroop in. Dat is niet onmogelijk, want bij iedere Turkse of Marokkaanse buurtwinkel is het te vinden, maar mijn redelijk grote Albert Heijn had het niet. Verder heb ik gewoon bietjes gekookt, wat ongeveer een uur duurt, maar je kan dus ook voorgekookte bietjes kopen en dan ben je zo klaar.
Smaak:
Nou ja, het smaakt dus naar hummus en bietjes tegelijkertijd! En dat is verrassend lekker, zeker ook vanwege de lichte burn van de cayennepeper. Ik ben wel erg verkouden, dus misschien smaakt het helemaal nergens naar, maar dat moet je dan zelf maar uitvinden. Ook, wegens de fantastische kleur, een prima dip voor bij een feestje, of als leuke vrolijke spread op een sandwich met andere dingen.
Ontvangst:
Whoa, ROZE. Verder zegt Vriendlief dat het bietig is, maar dat is (blijkbaar) een goed ding. “Het is iets meer bietjesspread, en iets minder hummus”.
Conclusie
Dat mag geen verrassing zijn na mijn eerdere liefdesverklaring: koop dat boek.